Begrijpt niemand hoe jij je voelt? Wat vervelend! Dit kan zorgen voor een gevoel van eenzaamheid en misschien onzekerheid. Maar wat nou als je jouw gedachten met iemand bespreekbaar zou maken?

Je hebt net gehoord dat je een onvoldoende hebt gehaald, hebt ruzie met een vriendin, je bent kletsnat geregend en vervolgens zijn je ouders boos dat je laat thuis bent. Nu word jij ook boos. Je deed het toch niet expres? Op die boosheid zat je nou net niet te wachten. Sommige dagen lijkt alles tegen te zitten!

Iedereen heeft weleens zo’n dag of zo’n week. Wanneer dit vaak voorkomt en je het gevoel hebt dat niemand je begrijpt, dan is dit niet fijn. Als je in bovenstaand voorbeeld vanuit jezelf kijkt dan weet je dat het laat thuiskomen komt door het slechte weer. Als je vanuit de ouders kijkt, dan is het begrijpelijk zijn dat ze ongerust zijn omdat je niet thuis bent op het moment dat je met hen hebt afgesproken thuis te zijn. Weet je niet dat de boosheid vanuit ongerustheid komt? Dan is dit heel vervelend.

Toen ik kampte met een eetprobleem was er thuis ook weleens strijd, onder het eten, in de supermarkt of gewoon tussendoor. De afspraak die ik met mijn ouders en therapeut had gemaakt, was dat ik voldoende zou eten om aan te komen. Hoewel ik dat best begreep, vond ik het moeilijk om het echt te gaan doen. Een aardappeltje, drie spruitjes, een visstick…

Hoewel ik wist dat ik meer moest eten dan dat ik had opgeschept, vulde mijn hoofd zich ook met andere gedachtes; onzekere en angstige gedachtes. Help ik kon dit niet! Op dat moment voelde ik paniek en angst, legde ik de opscheplepel neer en ging ik gauw aan tafel zitten. Het huilen stond mij nader dan het lachen. Mijn ouders zagen mijn bord en begrepen niet dat ik zo weinig had opgeschept. ‘Je weet dat je meer moet eten, hier worden we niet blij van!’ zeiden ze in boze toon. Die boosheid was nu net niet wat ik nodig had… Wat ik nodig had was een gesprek met motiverende woorden en vervolgens wat afleiding van het eten zelf, geruststelling en ruimte om bij te komen. Maar wat ik kreeg was teleurstelling.

Precies zoals mijn ouders mij niet helemaal begrepen, begreep ik hen niet. “Ik deed dit toch niet expres?!“ Zij hadden niet door dat mijn angst en onzekerheid zó groot waren en ik zag de bezorgdheid, het verdriet en gevoelens van onmacht van mijn ouders niet.

Op het moment dat je de reactie van de ander niet begrijpt, kan het helpend zijn om met elkaar in gesprek te gaan. Zo kun je elkaar vertellen wat er in je omgaat, hoe je erbij zit. Want wat je hebt meegemaakt kan invloed hebben op hoe jij reageert. Laat de ander een stukje van jouw wereld zien, misschien dat hij of zij jou dan beter begrijpt! Geef elkaar de ruimte om rustig te kunnen vertellen hoe het gaat, wat je van elkaar verwacht en nodig hebt. Dit heeft mij en mijn ouders geholpen en uiteindelijk de strijd ook vermindert. Inmiddels begrijp ik dat mijn ouders niet in mijn hoofd kunnen kijken en dus niet zomaar begrijpen wat er in mij omgaat, net als dat dit andersom het geval is.

Hoe ingewikkeld en misschien ongemakkelijk het ook kan zijn om je gevoelens en gedachten te delen, het helpt, echt! Probeer het eerst eens uit bij iemand die je vertrouwt en kijk eens hoe dat gaat. Heb je het idee dat het jou en de ander helpt? Probeer het eventueel ook eens andersom. Op het moment dat je iemand niet begrijpt, vraag dan eens wat er in degene omgaat. Misschien doe je een positieve ervaring op en wordt het voor jou makkelijker om het gesprek aan te gaan!

Vind jij het lastig om anderen te praten over hoe jij je voelt of wat je denkt? Heb je het idee dat niemand jou begrijpt? Dan kan dat best eenzaam zijn. Of heb je last van andere kopzorgen? Neem ook gerust een kijkje op ons forum of chat met een deskundige.